De handel die oorlog heet
‘For you don’t count the dead
when God’s on your side’ Bob Dylan
Je kunt je afvragen of de vrijwel nooit becommentarieerde geallieerde bombardementen op Duitse steden (dus op burgerdoelen) aan het eind van WO 2
een carte blanche creëerden voor de gruwelijke bombardementen door de Eerste Wereld op dorpen en steden in Vietnam, Cambodja, Korea, in Afghanistan, Irak en Libanon.
En nu op Gaza en Libanon
maar binnenkort misschien ook op Syrië
door een specifiek deel van die Eerste Wereld: Israël
– dat bij monde van zijn ultrarechtse en racistische politici sinds zijn bestaan
schermt met de Holocaust (bestaansgrond van het land) en antisemitisme,
die het het recht verschaffen op onbegrensde trauma’s dus op onbegrensde verdediging ‘want’ op ongebreidelde angst en haat voor en wraak op iedereen
die als bedreigend wordt ervaren
maar dat in dezelfde adem de Nakba ontkent.
Duizenden paren kinderschoenen staan voor de duizenden vermoorde kinderen in Gaza.
foto: Sylvia van de Garde
W.G. Sebald schreef met De natuurlijke historie van de verwoesting** als een van de weinigen een analyse van het waarom, hoe en waartoe van de geallieerde bombardementen op de grote Duitse steden:
‘De oorsprong van de strategie van het zogenaamde “area bombing” lag in de extreem marginale positie waarin Groot-Brittannië zich in 1941 bevond’. Europa was van de nazi’s en de fascisten, Amerika hield zich oppervlakkig ‘neutraal’ – het Europese eiland genoot geen steun en had weinig opties dan zich te verdedigen en te proberen om de rest van Europa aan de klauwen van de nazi’s en de fascisten te onttrekken.
Op eenzelfde argument grijpt Israël voortdurend terug: